Bronsgierij Binder

Webdesign: Eric Kusters

Persbericht 1

Van 7 april tot en met 29 mei 2005 is in het Raadhuis "De Paauw" een tentoonstelling te zien van schilderijen, beelden en foto's van Sylvia en Carel Willink.

 

Sylvia en Carel Willink vormden vanaf 1975 een kunstenaarspaar. Ze schilderden elkaar. Tijdens haar huwelijk met de befaamde realistische schilder ging Sylvia over tot het maken van beelden. Het eerste beeld was van haar Carel, gevolgd door de bronzen kop van schrijver en goede vriend W. F. Hermans. Daarna maakte zij beelden van o.a. de pianist Horowitz, schrijver eb vriend Eddy du Perron, de Russische dichter Joseph Brodsky, die een Willinkgedicht schreef, de Engelse dichter W. H. Auden en collega Corneille.

 

Als weduwe van Carel Willink heeft Sylvia de nalatenschap altijd met veel toewijding omringd. Willink exposities kwamen in nauwe samenwerking met haar tot stand. In 1999 stelde Sylvia een bijzonder boek samen: 'Een eeuw Willink', met onschatbare informatie en documentatie over zijn werk en leven.

 

Ook schonk zij schilderijen en vele tekeningen aan het Museum Boymans, het Stedelijk Museum en het Rijksmuseum Amsterdam. Dat Sylvia in de schaduw van de grote Willink niet heeft stilgezeten, getuigd ook het bronzen beeld van haar man in het Carel Willink plantsoen tegenover het Rijksmuseum Amsterdam.

 

Het is de gemeente Wassenaar gelukt om een expositie te maken van het kunstenaarsechtpaar Sylvia en Carel Willink waarin beelden in combinatie met schilderijen uit de privé collectie en een installatie van Willinks zwart-wit foto's vanaf 1924.

 

Deze boeiende tentoonstelling is van 7 april tot en met 29 mei 2005 gratis voor het publiek toegankelijk van donderdag tot en met zondag van 12.00 tot 16.00 uur.

 

De Paauw,

Raadhuislaan 22, Wassenaar

070-5122307

 

 

Persbericht 2

Willinks geven de werkelijkheid minutieus weer.

Beeldende kunst recensie door Bernadette van der Goes in het

Leidsche Dagblad.

 

Expositie: 'Sylvia en Carel Willink', beelden, foto's en schilderijen. Te zien: t/m 29 mei, do t/m zo 12-16 uur, Raadhuis De Paauw, Raadhuislaan 22, Wassenaar.

 

Ze valt bijna niet op, de bronzen buste die Sylvia Willink van zichzelf heeft gemaakt. In de achterste tentoonstellingszaal van het Wassenaarse raadhuis De Paauw staat zij bescheiden in een hoek. Alsof de kunstenares bewust een stapje terug doet voor de schilderijen van haar wereldberoemde echtgenoot Carel Willink (1900-1983).

Achter de buste hangen twee portretten die de meester van haar schilderde. Sylvia afgebeeld als een klassieke rustende Venus en daarnaast Sylvia naakt zittend in een stoel met achter haar een parkachtig Italiaans landschap. Het is Willinks kunst ten voeten uit. Zeer gedetailleerd en realistisch geschilderd, maar door de onbestemde sfeer die in de schilderijen heerst tegelijkertijd veel meer suggererend dan wat er is afgebeeld. Logisch dat de aandacht van de bezoeker eerst naar deze blikvangers uitgaat. Wie zich daarna omdraait, ziet het achterhoofd van de buste en ontdekt iets wonderlijks. De voorkant van dit zelfportret van Sylvia is minstens zo realistisch weergegeven als de schilderijen van Carel. Maar behalve de fraaie gelaatstrekken en prachtige haar toont zij ons ook iets anders, namelijk haar gedachten. Achter in het hoofd is een holte gemaakt met daarin een portretkop van Varel. Hij ziet er vermoeid maar vredig uit. De ogen gesloten, alsof hij slaapt. Zo sluimert het beeld van haar grote liefde en inspiratiebron in haar.

Sylvia en Carel leerden elkaar halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw kennen. Vier grote foto's van hen samen, gemaakt door een niet nader genoemde fotograaf, tonen hun geluk. Negen schilderijen en tekeningen van Carel uit verschillende perioden maken weer eens duidelijk hoe interessant en veelzijdig zijn werk is. Variërend van portretten en lieflijke landschappen tot onherbergzame gebieden waarin onheilspellende dingen gebeuren.

Zelf beperkt Sylvia zich tot het portret. De bronzen koppen die zij vervaardigde van beroemdheden als de dichter W. H. Auden, schrijver W. F. Hermans, kunstenaar Corneille, pianist Horowitz en uiteraard Carel Willink, zijn levensecht. Huid, rimpels, haar en mimiek zijn tot in de kleinste details weergegeven. En om het allemaal nog echter te laten lijken, zijn de ogen ingelegd met glaspasta, zoals ook de beeldhouwers van de klassieke oudheid dat deden. Evenals voor Carel is ook voor Sylvia het minutieus weergeven van de werkelijkheid de basis voor de kunst.

Sylvia schilderde ook portretten van Carel. Op de tentoonstelling hangen er drie naast elkaar. Daarop is nog beter te zien hoe sterk Carel haar heeft geïnspireerd. Hun stijl van schilderen verschilt nauwelijks. En evenals Carel zet Sylvia haar geliefde in een tijdloos, zuidelijk landschap. Bijvoorbeeld in het schilderij 'Sublimatie van mijn herinnering', dat zij vijftien jaar na zijn dood maakte. Op het terras staat Carel ontspannen een sigaartje te roken, een peinzende blik in zijn ogen. Het glooiende landschap achter hem is groen en eeuwig, de lucht donkergrijs. Schuin tegenover dit schilderij hangen de twee reeds eerder genoemde portretten die Carel van Sylvia maakte en die in een soortgelijke omgeving zijn gesitueerd. Daartussenin staat het beeld van Sylvia met Carel in haar hoofd. Herinneren is het leggen van verbindingen tussen vroeger en nu. Deze tentoonstelling is daar een mooie illustratie van.